Na lange jaren met veel psychosomatische klachten, begon ik ongeveer drie jaar geleden bij Djem psychosomatiek. Ik had vooral veel maag-darmklachten en daardoor weinig energie en enorm veel stress. Vooral ook omdat de reguliere artsen geen oorzaak konden vinden en mij in de kou lieten staan. Het was erg belangrijk dat Arienne de eerste tijd bij mij thuis kwam, in mijn ruimte, en niet andersom.

Ik heb veel geleerd over psychosomatiek. Veel zogenaamde onverklaarbare klachten bleken helemaal niet zo onverklaarbaar te zijn, als je er maar genoeg vanaf weet. Met andere woorden, mijn klachten zijn niet gek, ik ben ook niet gek. Ik durfde daardoor met alle klachten te komen, voelde me serieus genomen en ging mezelf met mijn klachten ook meer serieus nemen. Ik leerde mezelf veel beter kennen, en leerde er zo goed mogelijk mee om te gaan. Een eyeopener was bijvoorbeeld dat hyperventilatie niet altijd een grote aanval hoeft te zijn, maar ook kan bestaan uit heel veel kleine, nauwelijks merkbare angstaanvalletjes. Tegelijk is het hele psychosomatische gebied ook nog steeds een mysterie!

Ik heb veel baat gehad bij de praktische aanpak van allerlei, vooral ook dagelijkse problemen. In die tijd was ik op alle fronten in mijn leven behoorlijk vastgelopen en het was een verademing om eindelijk ook dingen concreet aan te kunnen pakken. Vooral het schrift met concrete opdrachten was daarbij een grote steun. Het gaf veel inzicht. Door bijvoorbeeld bewust te maken waar ik energie van kreeg en wat me energie kostte kon ik leren een balans daartussen te vinden en zo zelf weer grip te krijgen en zelfvertrouwen. Tot op de dag van vandaag heb ik daar plezier van.

Alles in mijn dagelijks leven kon dienen als oefenstof, het was een heel breed terrein. Dat vergrootte de bruikbaarheid en toepasbaarheid en zorgde voor directe resultaten. Samen met de graded activity principes werkte dat erg motiverend. Ik heb creatiever leren denken. Als het op de ene manier niet kan, dan zoeken we een andere weg. Er bleken vele wegen naar Rome te leiden. Ik denk nu ook veel meer in oplossingen dan in problemen en ben vaardiger geworden in het focussen op mogelijkheden. Daardoor is mijn leven nu een stuk aangenamer, ondanks de vele beperkingen die er nog zijn.

Het afstemmen van alle hulpverlening en het maken van een zorgplan was ook erg belangrijk voor mij. Zo werd het meer teamwork en ook voor mij veel overzichtelijker. Vooral de thuiszorg kreeg daarmee een theoretische onderbouwing voor onze aanpak. Ze begrepen beter wat ik nodig had en konden naar de organisatie beter verantwoorden waar ik hun zorg voor nodig had.

Ik merkte dat ik zelf een grote inbreng kan hebben in wat ik wil leren en vooral dat ik zelf kon aangeven wanneer ik aan een volgende stap toe was. Daardoor kreeg ik het vertrouwen dat ik zelf (meestal) het beste weet wat ik nodig heb en wanneer. Dat is uiteindelijk mijn enige kompas. Normaal gesproken is dit lang niet altijd mogelijk, maar bij Arienne gelukkig wel. Arienne had geduld en vertrouwen in het proces, de therapie en mij. We hebben veel aandacht gegeven aan het creëren van veiligheid. Bij Arienne voelde ik me superveilig, ik kon alles inbrengen, niets was gek, en we hadden alle tijd. Ik heb veel meer zicht gekregen op hoe ik ook voor mezelf ruimte en veiligheid kan creëren, en dat lukt me steeds beter.

Het voelt een beetje vreemd om af te ronden in een periode waarin ik juist veel psychosomatische klachten heb. Maar voor mijn gevoel heb ik alles geleerd wat ik wilde en kon leren en gaat mijn weg nu weer op een andere manier verder. Ik dacht dat ik eerst min of meer van mijn klachten af zou moeten zijn. Dat zou heel fijn zijn geweest, maar ik zie nu wel dat het daar uiteindelijk niet om gaat. Het gaat erom dat ik me meer en meer kan overgeven aan het leven zoals het nu is en dat lukt steeds beter.